Choć rejon zatoki Cork był zamieszkany w czasach prehistorycznych, to jednak na terenie miasta brak śladów osadnictwa z tego okresu.
Klasztor wzniesiony w VI lub VII w. na południowym brzegu rzeki Lee przez Świętego Findbara był pierwszym dziełem rąk ludzkich na terenie dzisiejszego miasta. Pierwsze wzmianki o klasztorze pojawiają się w kronikach z 682 roku, kiedy to nastąpiła śmierć opata klasztoru – Suibne. Klasztorna osada znajdowała się w miejscu, w którym dziś stoi Katedra św. Findbara – jej teren w przybliżeniu rozciągał się między dzisiejszymi ulicami Bishop Street, Gillabbey Street, Barrack Street i Dean Street. Klasztor często pojawia się w kronikach, zwykle jako obiekt ataków wikingów. Niewiele wiadomo o jego wyglądzie, ale najprawdopodobniej nie różnił się zbytnio od innych irlandzkich klasztorów z tego okresu.
W roku 914 wikingom udało się podbić znaczne obszary Irlandii, a niektórzy z najeźdźców osiedlili się w Munster (Irlandia). Do XII w. ich potomkowi zasymilowali się z ludnością lokalną tworząc tzw. społeczność Ostmenów lub Eastmenów, czyli ludzi ze wschodu. W tym czasie Cork stał się ważnym centrum handlowym. Jego znaczenie wzrosło jeszcze bardziej, gdy ród MacCarthy z Desmond ustanowił Cork swoją stolicą i zbudował dla siebie rezydencję i fort, w okolicach dzisiejszego Shandon. Ostmeni zaakceptowali zwierzchność MacCarthych, ale zachowali sporą autonomię. Ich historia nie trwała jednak długo – ostatni przywódca Ostmanów, Gilbert mac Turgar, został zabity w bitwie morskiej niedaleko Youghal, w 1173 roku. Cztery lata później ich mienie zostało skonfiskowane, a oni sami wyrzuceni z miasta, kiedy Cork został zdobyty przez Normanów.